Systematycznie praktykuję na lekcjach języka polskiego głośne czytanie.

Tym razem czytaliśmy ballady Adama Mickiewicza. Na lekcji poprzedniej poznaliśmy balladę "Świteź" i skoncentrowaliśmy się na cechach ballady. Dowodziliśmy, że omawiany utwór jest balladą. Na kolejne zajęcia przyniosłam publikacje, w których znalazły się sztandarowe ballady.

Przemeblowaliśmy salę i zabraliśmy się do działania. Stworzyliśmy dwa okręgi. Środkowy okręg tworzyli Ci, którzy czytali tekst głośno, zewnętrzny - słuchający i wykonujący zadania. Oni nie mieli tekstu przed sobą. Koncentrowali się na tym, co słyszeli.
Wspólnie przeczytaliśmy i przeanalizowaliśmy dwie ballady: "Lilie" i "Świtezianka".

Słuchający na bieżąco notowali. Do każdej ballady przydzieliłam trzy inne zadania. Uczniowie wypisywali szczegółowo: miejsce akcji, czas akcji, bohaterów i  zaobserwowane  cechy charaktery, problematykę utworu, określali, kto był winien i jaka kara go spotkała. Podczas sprawdzania/ odczytywania notatek czytający włączali się w celu uzupełnienia informacji.
Na zakończenie każdy uczeń dokonywał wyboru jednej ballady spośród poznanych i uzasadniał swoją decyzję.

Nasze działania porządkowały informacje w zależności od ich funkcji w przekazie.  Uczniowie dostrzegli w wypowiedziach bohaterów przejawy agresji i manipulacji. Opisywali odczucia, które budzi w nich dzieło. Rozpoznawali problematykę utworu. Wspólnie omawialiśmy na podstawie poznanych dzieł literackich i innych tekstów kultury podstawowe, ponadczasowe zagadnienia egzystencjalne. Wskazaliśmy skutki kłamstwa i manipulacji. Uzasadnialiśmy własne wybory, z uwagą słuchając rówieśników.
Było klimatycznie. Czytający wciągali się w czytanie, zapominając o pozostałych. Wszyscy pracowali, a czas minął niezwykle szybko.

Wioletta Rafałowicz